Al ons verdriet is het erkennen van de waarde van ons gemis.
Ik zie veel posts in mijn netwerk die gaan over loslaten. Goed bedoelde adviezen, maar vaak niet erg praktisch, want hoe doe je dat eigenlijk dat loslaten? wanneer is los laten echt los laten? voor diegene die bij je komt met zijn of haar verlies kan het nogal lastig zijn om te herkennen wanneer zij echt iets los laten, in plaats van het vinden van afleiding, of het diep wegstoppen, het ver wegrennen, verstoppen, ontwijken, het juist niet verwerken, niet meer kijken. Ik heb het toch losgelaten? Maar heb je het ook verwerkt?
Ik voel pijn. Ik voel leegte. Ik voel zo intens veel gemis. Ik wil het los kunnen laten. Ik wil van dat verdomde gevoel af. Toen mijn zoontje als klein veels te vroeg geboren kwetsbaar hoopje op de IC lag, dacht ik: "ik kan het goed loslaten zeg. Ik werk gewoon hard door." Ik had natuurlijk niets losgelaten. Ik sloot gewoon mijn ogen, want ernaar kijken deed te veel pijn en huilen mocht ik niet. Een paar jaar later klopt dat gevoel nog steeds bij me aan. KLOP KLOP. Hallo ben ik weer!, heb je even .... ? Tuurlijk kom binnen.
Het dichthouden van die deur, die deur waar ongevraagd steeds heftige emoties naar binnen proberen te komen, dat verwarren we al snel met loslaten. Stel je je innerlijke wereld voor, en elke lastige emotie als een soort instabiele agressieve door-to-door salesman die jij probeert te negeren, maar die nooit lang wegblijft. Ondanks je nee/nee sticker gooit hij zelfs zijn reclame in je brievenbus. Voor jou zijn het dreigbrieven. "Ik kom terug!". Wat kost dat veel energie zeg. Hieraan bemerken we het verschil tussen loslaten en negeren. Jouw muren optrekken, je deuren dichthouden, dit kost allemaal energie en nu je zo moe bent, kijk je door een raam vanuit je zelf gebouwde fort naar buiten en daar zie je.... al je verloren kinderen die smeken om erkenning.
Alle emoties die op mijn deur kloppen zijn mijn kinderen, kleine beetjes betekenis die geboren zijn in mijn beleveniswereld & allemaal zoeken ze mijn erkenning. Die verloren liefde zegt maar ik was echt waardevol! waarom heb je mij buiten gesloten? De pijn van afwijzing schreeuwt net zo lang tot je hem binnenhaalt en hij je vertelt dat jij het echt waard bent. Het verloren kind, meest waardevol van allemaal wil nog even vastgehouden worden. Het buitensluiten van onze emoties, heeft het leven van zijn waarde ontdaan. Want immers als ik nergens om hoef te huilen, wat zegt dat over de waarde van ons leven. Onze emoties verdienen onze aandacht. Ze verdienen het om huilend, nee jankend, schreeuwend, geprezen te worden door onze tranen. Door onze tranen geven wij betekenis aan het leven. Geen tranen. Geen waarde. Geen betekenis.
Na de hereniging van jezelf en die moeilijke emoties, na het omarmen, dan pas begint het loslaten. Vanzelf. Je hoeft letterlijk helemaal niets te doen. Loslaten is iets niet doen. Geen verdediging is nog nodig, geen vlucht is nodig, geen afleiding meer. Door je emoties te prijzen met jouw verdriet, door jouw verdriet zichtbaar te maken en je emoties te laten komen en gaan wanneer ze zich aandoen, daardoor zullen ze zich gezien voelen. En jij ook. Ze zullen steeds minder heftig schreeuwen want jouw deur staat open en ze mogen altijd aanschuiven. Het leven wordt weer waardevol want jij weet verdriet is liefde voor wat er niet meer is & het niet vloeien van tranen betekent een waardeloos leven.