Verdwalen
Ze is 14 jaar, niet de snelste, maar ze begrijpt me. Ze draagt al duizenden kilometers aan wijsheid en ervaring met zich mee.
Als er iemand de weg naar huis weet dan is zij het zeg ik tegen mijzelf. Aida draaft in gestaag tempo door. Hier links. Daar rechts. Een afslag juist wel of niet genomen. Ik vind wat comfort in het ritme van haar poten in de sneeuw, haar ademhaling, wolkjes in de lucht. Ze lijkt te weten wat ze doet. In tegenstelling tot mijzelf. Ik heb geen idee waar we zijn. Het is hier ijskoud en elk pad lijkt hetzelfde. Breng ons thuis Aida! Roep ik. Breng ons thuis.....
Na jaren mijn weg kwijt te zijn geweest zou ik nu dan letterlijk verdwalen om mijn weg terug te vinden. Meer dan twee duizend kilometer verwijderd van het bed waar ik zoveel tijd had doorgebracht, hier in dit bevroren bos, onderging ik mijn persoonlijke heldenreis.
Er was een kind dat begon aan deze reis maar er kwam een man terug.
"if you only do what is easy in life, your life will be hard"
Dit jaar zet ik mij in om op zoek te gaan naar eenzelfde heldenreis voor jongeren of volwassenen die ook weten hoe het is om vast te zijn gelopen, om thuis te zitten, om niet gehoord of gezien te zijn, die zich ook verdwaald voelen. Mensen die weten hoe het is om op zoek te zijn naar betekenis of naar een verhaal om zich eigen te maken.
Iedereen heeft een verhaal om te ontdekken.